Ik woon nu jaar samen met mijn vriend en we kennen elkaar al jaar. Maar sinds we kinderen hebben durft hij me niet meer aan te raken. Ik weet dat het uiteindelijk om erkenning gaat.
Ik wil me erkend voelen door mijn vrouw in wat ik wil en ben, ook in mijn sexuele verlangens. Als zij zegt dat ze er allemaal niets mee van doen wil hebben voelt het alsof ze mij niet erkent, en dus ook niet onze relatie erkent. Ik ben een wrak aan het worden en mijn prestaties op het werk zijn ook niet meer zoals het zou moeten.
Of we gaan in therapie of onze wegen gaan scheiden. Die keuze zal ik haar geven, anders komt het helemaal niet meer goed. Ik denk niet dat het slim is met niets verhullende kleding de straat op te gaan. Daarmee laat je namelijk de verbeelding van een man niet werken, en dat is juist wat je wilt. Beter is het om vrouwelijke kleding te dragen met hier en daar een blote arm, been of hals.
Daar vertel ik later wat meer over. Ik realiseer me nu pas dat mijn drang om de wereld te zien niet opweegt tegen de liefde die ik voor haar voel en ik ben erg bang dat ik haar voorgoed kwijt ben. De eerste afspraken voor therapie om aan mezelf te werken zijn reeds gemaakt. Ik voel echt niets meer voor mijn man , ik kan er echt niets aan doen.
Ik doe zo mijn best maar inderdaad gevoelens laten zich niet dwingen. Ik ga morgen achter woonruimte aan en ik hoop dat het lukt. Maar ik ben best wel bang om de stap te nemen, maar van binnen weet ik dat ik er goed aan doe. Toen ik mijn man leerde kennen was hij lid van een kerkelijke gemeente maar niet actief lid en zeker geen oprecht christen. Zelf was ik wel veel bezig met Gods wil in mijn leven.
Ongeveer vier jaar geleden is mijn man ziek geworden. Sinds dat moment is hij (zoals ik het zelf noem) aangeraakt door God. Nu komt hij er niet meer in. Niks meer doen wat ik niet wil.
Ik wil niks meer moeten, ik wil respect krijgen. Maar er worden veel meer mensen misbruikt, dan je denkt. Daarom zijn veel mensen ook zo emotioneel over seksualiteit.
Vroeger waren veel mensen met een beperking helaas niet weerbaar, dat moet geleerd worden. Martin) Vaak zeggen ze dat. Ik herken je gevoelens. Het niet meer aangeraakt willen worden door hem.
Ik wilde gewoon niet dat ie nog aan me zat, voelde niet goed. De relatie gaat hier natuurlijk gebukt onder. Door verschillende voorbijgangers word ik aangeraakt , niet echt, niet gevraagd: het zijn zeven jassen die mij raken. Na de breuk met mijn relatie van bijna acht jaar viel mij op dat een aanraking.
Elf jaar cel voor man die Nederlandse Gitta (27) in Melbourne doodreed. Ronaldo kan het niet meer ? De situatie is de volgende: het gaat echt niet meer tussen mijn man en ik. In die mate zelfs dat praten bijna niet lukt, man roept alleen maar en probeert me te intimideren en pesten met van alles en nog wat. Gezien het huis onverdeeld in eigendom is van beide wil ik het huis niet uit zolang er geen afspraken (bv EOT of andere) worden gemaakt.
Is het normaal dat mijn man maar een beetje zit te lachen als ik door mijn kinderen wordt uitgescholden? Hij zegt dan dat hij me wel wil helpen bij de conflicten, maar zich niet wil mengen in de discussie. Nu ben ik ook alleen, maar mezelf bevredigen (beetje gênant onderwerp) doe ik ook haast nooit meer. De lust is er gewoon niet meer.
Ik zit dus ook niet meer te wachten op een man in mijn leven, of het zou er een zonder penis moeten zijn, hahaha! Mijn dreumes van maanden wil door niemand aangeraakt worden en al helemaal niet op schoot of gewiegd worden. Behalve door mij en haar vader, maar ook hem houdt ze soms op afstand en plakt dan heel erg aan mij.
Als baby gilde ze ook de boel bij elkaar als iemand haar vasthield.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.