Ik heb sinds maart veel last van moeheid en overal tegenop zien. Ik ben ermee naar een huisarts geweest, heb verschillende dingen laten prikken zoals schildklier, bloedarmoede, suikerziekte, maar dit was allemaal goed. Ze vroeg naar het werk en thuis en denkt dat het door stress komt.
Ze adviseerde mij om naar een psycholoog te gaan. Maar ik blijf er tegen opzien. En ik krijg het niet uit m’n hoofd. Ik moet nog tien weken stage lopen, maar elke dag zie ik er tegen op. En het gaat echt niet heel slecht ofzo.
Ja, er is wel eens wat, maar dat is overal. Ik ben ook onzeker op stage want niet elke collega is even aardig. Overal tegen op zien, ik heb daar ook last van gehad.
Zag overal tegenop , durfde de straat bijna niet meer op. Stond ik in een volle winkel of wachtkamer bij de dokter ,kreeg ik vluchtneigingen. Ik ben nu jaar en ben ongeveer jaar met de overgang bezig.
Ik heb nooit ergens zin in, overal tegenop zien. Het liefst dat weer afzeggen wat je zelf hebt besproken. Ik ga altijd met tegenzin, echt waar, maar ik moet wel zeggen dat ik ontdekt heb, dat als ik er eenmaal ben, het voor negentig procent meevalt, en het ook nog naar de zin heb.
Dingen die ik voorheen leuk vond om te doen, geven me nu stress. Afspraken die ik zelf heb gemaakt, ik heb er geen zin in. Ik word wakker en zie overal tegen op. Het gaat soms een paar dagen beter en dan zak ik weer weg.
We zijn altijd ‘online’. Stress is in ons dagelijks leven zó normaal geworden, dat het een leefstijl is geworden! Dan gaat het niet meer: we zien overal tegenop , krijgen slaapproblemen, kunnen ons niet meer concentreren en krijgen pijnklachten. Ik heb ook altijd eigenlijk wel dat ik ergens tegenop zie. Zelfs als er eigenlijk niks is voel ik me nog zenuwachtig, dan bedenk ik wel iets om zenuwachtig voor te zijn lijkt wel.
Nu voel ik bijvoorbeeld ook zenuwen in mn buik, maar ik zou niet weten waarvoor. Ik herken me heel erg in je verhaal, ik zie ook altijd overal tegenop. Tegen stage, tegen werk, tegen school, tegen dingen waar ik bijna niemand ken.
Achteraf vallen dingen als werk en school reuze mee en heb ik het best naar mijn zin, maar op de een of andere manier wil ik de eerstvolgende keer toch weer niet. Voor een nieuw RTL5-programma eet voormalig EO-presentator Manuel Venderbos een maand lang alleen maar zoetigheid. Eigenlijk zie ik overal tegenop.
Overal goed in willen zijn is doodvermoeien nagenoeg onmogelijk en, als klap op de vuurpijl, retesaai. Ik kon daar altijd ontzettend tegenop kijken met. Vandaag deel ik vijf dingen waar ik tegenop zie op mijn wereldreis (en volgende week zal ik het hebben over dingen waar ik juist naar uitkijk), omdat ik het belangrijk vind om dat soort dingen openlijk te delen!
Het is niet alsof ik straks gillend wegren als ik een luis ontdek, denk ik : bij mijn dochter was het vooral het onverwachte eraan. Het is ook altijd wel gezellig: zo’n opstootje van kinderen bij de ingang als de luizenouders weer bezig zijn. Om het vele eten, maar vooral omdat het december jaar geleden is dat mijn moeder is overleden. Ik zie er gewoon altijd tegenop. Dit omdat ik weet hoe ik erop reageer.
Wanneer ik bijvoorbeeld flink ben afgevallen zoals tijdens de detox dan is er niks aan de hand. Op dat moment zie ik overal tegenop en heb ik gedachten als: help! En dus is de moed nog een beetje verder in mijn schoenen gezakt. Bijvoorbeeld: “hoe moet ik dat allemaal gedaan krijgen”.
Kenmerkend hierbij is moe opstaan, overal tegenop zien, nergens meer plezier in hebben, snel verdrietig zijn, en dan met zo weinig beheersing dat de tranen soms in gezelschap opkomen. Ik heb besloten om de medicijnen nu te nemen. Ik vind het echt lastig.
Ik neem ze eigenlijk vooral omdat ik naar Kalimantan ga en altijd erg lekker gevonden wordt door muggen. Ook omdat het deze vakantie niet mogelijk is om zoveel mogelijk gebruik te maken van airco. Heeft niemand wel eens van nivaquine gehoord.
Heb het altijd gebruikt zonder hallusinatie verschijnselen of zoiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.